Στις 6 Ιανουαρίου του 2018, κατόπιν πρότασης – πρωτοβουλίας του ΟΚΕ, ο Δήμος Ελευσίνας τιμώντας την μνήμη του Τάκη Βογιατζή, αποφάσισε την μετονομασία του κλειστού γηπέδου της πόλης, σε «Γήπεδο Τάκης Βογιατζής». Σ’ αυτήν την εκδήλωση είχα πει τα παρακάτω λόγια και είχα υποσχεθεί την ίδρυση του «Βραβείου Τάκης Βογιατζής».
«Για τον Τάκη θα μπορούσα να μιλάω πολλές ώρες, ωστόσο σήμερα επέλεξα να πω δύο μόνο πράγματα.
Το πρώτο είναι ότι τον Τάκη τον φώναζα chief. Όχι τσίφτη (όπως για καιρό νόμιζε ένας συμπολίτης μας χαρίζοντάς μας αφορμή για γέλιο), αλλά chief. Για να εξηγήσω το γιατί, θα ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα για τους μη μυημένους στα μπασκετικά. Ένας από τους καλύτερους αμερικανούς coach ήταν ο John Wooden. Αυτός έμεινε στην ιστορία του μπάσκετ για 3 λόγους κυρίως. Πρώτον, διότι έχει μπει στο hall of fame του Basketball, τόσο σαν παίχτης όσο και σαν προπονητής. Μόνο 3 το έχουν καταφέρει αυτό. Δεύτερον, διότι εμπνεύστηκε την άμυνα ζώνης 1-2-2 με την οποία κέρδισε 10 πρωταθλήματα με το UCLA. Ο τρίτος και πιο σημαντικός λόγος, ήταν διότι επινόησε την περίφημη «Πυραμίδα της Επιτυχίας». Η πυραμίδα του John Wooden (ο οποίος ήταν και δάσκαλος εκτός από προπονητής) έχει 15 θεμέλιους λίθους, ωστόσο η βάση της αποτελείται από 5, που ονομάζονται: Φιλία, συνεργασία, ενθουσιασμός, εργατικότητα, αφοσίωση. Αυτή την πυραμίδα, ο Τάκης την είχε μεταφράσει και την έφερε μπροστά μας το 1985, μιλώντας μας στην ουσία για εκπαιδευτικά ζητήματα, την στιγμή που εμείς περιμέναμε να μάθουμε σουτ, αριστερό μπάσιμο και άλλα μπασκετικά. «Δεν είμαστε μόνο προπονητές παικτών, αλλά κυρίως προπονητές χαρακτήρων» έλεγε. Ο Τάκης λοιπόν, στην προ ευρωμπάσκετ εποχή, συμμετέχοντας σε σεμινάρια προπονητών, είχε την οξυδέρκεια, την ικανότητα να διακρίνει και την ποιότητα να επιλέξει και να γίνει κομιστής ιδεών και πρακτικών που πέραν της προπονητικής είχαν βαθιά εκπαιδευτική διάσταση. Από αυτό και μόνο, η προπονητική στην Ελευσίνα μπορεί να χωριστεί σε προ και μετά Τάκη εποχή. Όταν ο John Wooden είχε αποσυρθεί από την προπονητική, του ζήτησαν να ορίσει την επιτυχία και εκείνος είπε: «Επιτυχία είναι η ψυχική ηρεμία που νοιώθεις, σαν αποτέλεσμα της ικανοποίησης, από την γνώση ότι έκανες το μέγιστο που μπορούσες με ότι καταπιάστηκες». Με βάση αυτό τον ορισμό, ο Τάκης ήταν ο πλέον επιτυχημένος από όσους ασχοληθήκαμε με τα μπασκετικά στη πόλη. Ήταν ο chief.
Το δεύτερο που θα ήθελα να πω, είναι κάτι που δεν είναι γνωστό, διότι για τον Τάκη, ο χαρακτήρας ήταν πιο σημαντικός από την υστεροφημία. Το τι πραγματικά είσαι δηλαδή, είναι πιο σημαντικό από το τι πιστεύουν οι άλλοι ότι είσαι. Το 1986, ήμουν 14 ετών και ο Τάκης μου πρότεινε να συμμετάσχω σε ένα καλοκαιρινό camp μπάσκετ. Μετά από πολλές συζητήσεις και ενώ εγώ δεν είχα την δυνατότητα να πάω στο camp, ο Τάκης μου έκανε δώρο τη συμμετοχή μου αυτή. Στα 1986 ήταν πάλι δύσκολες εποχές, ο Τάκης ήταν ιδιωτικός υπάλληλος και είχε ένα παιδί. Η συμμετοχή μου εκεί, ήταν το έναυσμα να ανοίξω τα φτερά μου, να παίξω στην αντρική ομάδα από την ηλικία των 15 ετών, να παθιαστώ με την γνώση για το μπάσκετ, να γίνω προπονητής αργότερα και να φτάσω να προπονήσω και στο εξωτερικό. Παράλληλα, η τρέλα μου παρέσυρε και τον αδερφό μου, που ξεκίνησε επίσης με τον Τάκη τα πρώτα του βήματα, ο οποίος με την σειρά του έφτασε, να μην είναι μεν ο καλύτερος παίκτης που έπαιξε στην Ελευσίνα, αλλά να κάνει 11 χρονιές στην Α1 και να είναι ίσως ο μόνος παίκτης που έφερε χρήματα στην ομάδα της πόλης. Όλα αυτά, έχουν την σφραγίδα του Τάκη.
Σε ανάμνηση αυτού του ωραίου μπασκετικού ταξιδιού, αποφάσισα μαζί με τον αδερφό μου, από φέτος και για 5 χρόνια, να χρηματοδοτήσουμε την συμμετοχή ενός παιδιού, αγοριού ή κοριτσιού, από τις ομάδες της πόλης, που θα είναι 14 ετών, σε ένα καλοκαιρινό basketball camp. Κάθε Γενάρη, οι προπονητές θα μας προτείνουν από 2 παιδιά, τα οποία θα παρακολουθούμε για λίγους αγώνες και μια επιτροπή που θα αποτελείται από εμένα, τον Αντώνη Μπαλάφα (που άξια και με σεβασμό συνεχίζει το έργο του Τάκη στον ΟΚΕ) και τον Δημήτρη Μπακογιάννη (για τον οποίο τρέφουμε όλοι μεγάλο σεβασμό, μιας και πιστέψτε το ή όχι, έχει 37 χρόνια συνεχούς αγωνιστικής παρουσίας στις ομάδες της πόλης), θα ορίζει τον νικητή, με κριτήρια μπασκετικής προοπτικής και εξέλιξης, ήθους και λόγω εποχής και οικονομικά. Έτσι κάθε 1η Μάη (ημερομηνία που έφυγε ο Τάκης) θα ανακοινώνουμε το παιδί που θα κερδίζει αυτό το δώρο. Αυτό, θα το πούμε «Βραβείο Τάκης Βογιατζής» και θα κάνουμε ότι μπορούμε να γίνει θεσμός».
Συνεπής στην παραπάνω δέσμευσή μας, ξεκινάμε!
Θανάσης Λίγγος